RIP

16 Σεπτεμβρίου, 2009

Κατηγορία Icons

2 Σχόλια

Ήμουν στο λύκειο και πραγματικά ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω τι μύγα είχε τσιμπήσει τις συμμαθήτριές μου και είχαν βαλθεί όλες να χορέυουν μάμπο. Και όσο κι αν έβρισκα το Time of My Life ψιλογαμάτο, δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί η αδερφή μου είχε λιώσει την κασέτα του Dirty Dancing στα τότε walkman.

Έβλεπα όμως Βόρειους και Νότιους, όποτε το πετύχαινα και μια χαρά το έβρισκα.

Πέρασε ο καιρός, κατάλαβα ότι υπήρχαν πολύ συγκεκριμένοι λόγοι για τους οποίους ήμουν άνοση στο τσίμπημα της Βρωμοχορεύουσας μύγας και τότε άρχισε να μου αρέσει το Time Of My Life και to She’s like the wind. Πείτε το νοσταλγία, πείτε το αναμνήσεις μιας εφηβείας που πλησιάζει τα σαράντα, όπως θέλετε. Το θέμα είναι ότι θα ήθελα να με τσιμπήσει η μυγούλα.

Τώρα βέβαια, αν μπορούσε να με τσιμπήσει η μυγούλα, όλα θα ήταν αλλιώτικα. Τέσπα.

Το θέμα δεν είναι αυτό.

Το θέμα είναι ότι ανακάλυψα, κάπως αργά, ότι ο Πάτρικ ήταν γαμώ τα άτομα. Και -αν εξαιρέσουμε τις πλαστικές- η κρίση του ήταν άριστη.

Θα ήταν λογικό και ανθρώπινο και κατανοητό να στραφεί στους τσαρλατάνους που πουλάνε ελπίδες τζάμπα. Τι παραπάνω θα πάθαινε ο άνθρωπος;

Δεν το έκανε, προς τιμήν του, εμπιστεύτηκε τη λογική του και κέρδισε δεκατέσσερεις μήνες. Διακόσια εξήντα έξι τοις εκατό από όσο του δίνανε. Είναι κάτι αυτό. Τουλάχιστον έδωσε την ευκαιρία στο κοινό του να τον χαρεί σε άλλη μια ταινία και μια σειρά.  Και αυτό είναι κάτι.

«If anybody had that cure out there, like so many people swear they do, you’d be two things. You’d be very rich, and you’d be very famous. Otherwise, shut up.«

RIP, Patrick.

Κανάλι σχολίων